اکستنشن مژه برای بهبود طول، میزان فر بودن، پری و ضخامت طبیعی مژه ها مورد استفاده قرار می گیرد. این اکستنشن ها از مواد متعددی می توانند ساخته شوند از جمله موی سمور یا اسب. روش اصلی برای اعمال اکستنشن، استفاده از چسب برای چسباندن تک به تک هر اکستنشن به هر مژه است. این روش از این جهت به کار می رود که از چسبیده شدن مژه ها به هم جلوگیری کند. نکته مهم این است که مژه مصنوعی و اکستنشن مژه با هم تفاوت دارند!
در سال 1879 جیمز د. مکاب در کتاب دایره المعارف ملی تجارت و اشکال اجتماعی، در بخش قوانین آداب معاشرت این جمله را بیان کرد که مژه ها می توانند از طریق بریدن انتهای آن با قیچی افزایش طول داشته باشند.
کتاب های زیبایی دیگر از جمله اتاق پرو بانوی من (1892) و امداد های زیبایی یا چگونه زیبا شویم (1901) نیز این نکته را بیان کرده اند که کوتاه کردن مژه باعث رشد مژه می شود. نویسنده این کتاب، کنتس س. علاوه بر این به این موضوع اشاره می کند که مژه ها در اثر شست و شوی روزانه با ترکیب آب و برگ های گردو می توانند افزایش طول و قدرت داشته باشند.
در سال 1882، هنری لابوچر گفت پاریسی ها فهمیده اند چگونه برای خود مژه مصنوعی درست کنند؛ با دوختن مو در پلک هایشان. گزارشی مشابه این در ششم جولای 1899 در پیک داندی ظاهر شد که روش دردناک طولانی کردن مژه را توضیح داد. تیتر آن نیز به این صورت بود: "چشمان گیرا می توانند با کاشت مو به دست بیایند." این مقاله توضیح داد که چگونه این فرآیند مژه ها را از طریق دوخت موی سر به پلک بلندتر می کرد.
در سال 1902 متخصص مو آلمانی و مخترع معروف، چارلز نسلر، (معروف به کارل نسلر یا چارلز نستل) در انگلیس راهی جدید یا توسعه یافته برای ساخت ابروی مصنوعی، مژه مصنوعی یا مشابه آن بیان کرد. در سال 1903 او در سالن خود در لندن شروع به فروش مژه مصنوعی کرد. او از سود آن برای سرمایه گذاری در اختراع بعدی خود، که همان دستگاه موج دائمی بود استفاده کرد. در سال 1911، زنی کانادایی به نام آنا تیلور مژه مصنوعی را برای اولین بار در آمریکا ایجاد کرد.
مخترع معروف دیگری در حیطه اکستنشن مژه، ماکسیمیلیان فاکتوروویکتز می باشد که شرکت ماکس فکتور را بنیان گذاری کرده است.
در سال 1916، وفتی د.و. گریفیث کارگردان در حال ساخت فیلم نابردباری بود، به این نتیجه رسید که ترجیح می داد بازیگر زنش، سینا اون، مژه هایی داشته باشد که "به گونه هایش برخورد کند و چشم هایش را بیشتر از زندگی درخشش دهد." مژه های مصنوعی که از موی انسان ساخته شده بودند، تکه تکه توسط سازنده کلاه گیس محلی دوخته شده بودند.
در سال 1968 در جنبش فمینیست میس آمریکا، معترضان به صورت نمادین تعدادی از محصولات زنانه را در "سطل آشغال آزادی" انداختند. این محصولات شامل مژه های مصنوعی می شدند که جز آن دسته از اجناس قرار می گرفتند که معترضان "ابزار شکنجه زنان" می دانستند.
مژه های مصنوعی و اکستنشن های نیمه دائمی هر دو به طول و حجم مژه ها می افزایند هر چند که از خیلی جهات متفاوتند.
مژه های مصنوعی موفتی با چسب موفتی مژه استفاده می شوند و برای استفاده در زمان دوش، خواب یا شنا طراحی نشده اند.
مژه های نیمه دائمی مژه هایی هستند که با چسبی استفاده می شوند که معمولا سایانو اکریلات هستند. سایانو اکریلات ها انواع مختلفی دارند از جمله اتیل، متیل و اکتیل که برای اتصال به سطوح مختلف طراحی شده اند. اکستنشن های مژه ظاهری شبیه به ریمل ایجاد می کنند البته بدون اثری از آرایش واقعی با تمام معایبش.
منبع:
http://baseblog.parsiblog.com/Posts/9/%D8%A7%DA%A9%D8%B3%D8%AA%D9%86%D8%B4%D9%86+%D9%85%DA%98%D9%87/
معمولا ما این که چگونه این دستگاه های غول آسا دنیای اطرافمان را شکل می دهند دست کم می گیریم. از دور، یا از سطح زمین، کارهایی که این جرثقیل بدون خم شدن انجام می دهد بسیار سخت به نظر می رسد. حتی درک این که چیزی به این بلندی چگونه بدون کمک گرفتن از چیزی با طول برابر با خودش ساخته شده است هم سخت است.
این جرثقیل ها چگونه ساخته می شوند؟ و دقیقا چگونه جرثقیل ها و گرداننده های آن ها میله های بتنی یا فولادی و سایر مواد ساختمانی را تا بیشتر از صد طبقه از سطح زمین بالا می برند؟
یکی از جواب ها می توانند با دقت بسیار بالا باشد.
اما این مسئله خیلی فراتر از دقت بالا است. اصول فیزیکی و ماشین آلات حیرت انگیزی هستند که در این کار دخیل هستند.
قسمت های مهم متعددی در تاور کرین ها وجود دارند که باعث می شوند عملیات آن ها ممکن شوند. حتی برای ساخت یک تاور کرین هم باید یک پد بتنی بسیار سنگین و بزرگ در جایی که پایه قرار می گیرد، گذاشته شود. سپس پایه واقعی جرثقیل با استفاده از پیچ های بزرگ درون این پد پشتیبانی بتنی محکم می شود.
پد بتونی یک قسمت بسیار مهم در ساخت جرثقیل و ایجاد ثبات در آن می باشد.
این پد باید از هفته ها زودتر ریخته شود. برای جرثقیل های بزرگ پد باید حدودا طول و عرض 9 متر و ارتفاع 1 متر داشته باشد و وزنی حدود 180 هزار کیلو داشته باشد.
جرثقیل بزرگی که تا آسمان می رسد و این یعنی این که گاهی اوقات 80 متر (یا حتی بیشتر) از آن بالای سطح زمین قرار دارد، در این صنعت از آن به عنوان دکل یاد می شود؛ بسیار شبیه یک دکل کشتی.
بالای دکل یک واحد انفجاری وجود دارد که قسمت مکانیکی ایست که جرثقیل را قادر به چرخش می سازد.
دسته بزرگی که از جرثقیل بیرون زده است در میان متخصصان جرثقیل جیب نام گرفته است. این عنوان ریشه هایی هم در اصطلاحات دریایی دارد و این از آن جهت است که جیب یک بادبان است که از جلو کشتی، یا از قوس آن به مبدل بالایی متصل می شود.
دسته کوچکتری که در خلاف جهت جیب از جرثقیل بیرون زده است، بازوی ماشین نام دارد. این قسمت شامل بارسنگ های بتنی عظیمی می شود که در زمان اضافه شدن بار سنگین در کنار جیب به آن تعادل می بخشند.
و البته، بالای تمام این ها جای راننده وجود دارد که در آن متخصص جرثقیل رقص زیبای حرکت مواد ساختمانی در آسمان را طراحی می کند.
عموما زمانی که جرثقیل به زمین متصل است نمی تواند طولی بیشتر از 80 متر داشته باشد. کشش ماکسیمم جیب حدودا 70 متر می باشد و حداکثر وزنی که می تواند تحمل کند 19.8 تن یا 18 تن متریک می باشد.
جرثقیل ها به کلید فرمان مجهز شده اند که از پربار شدن جرثقیل جلوگیری می کند. کلید اول بار را برای اطمینان از بیشتر نبودن آن از حد تعیین شده 18 تن متریک کنترل می کند. کلید دوم از این اطمینان حاصل می کند که بار، بسته به وزنش، با فاصله نا امنی از جیب قرار ندارد. هر چه وزن به ماکسیمم 18 تن متریک نزدیک تر شود، فاصله کمتری را از جیب می تواند بگیرد. حدود 10 تا 12 کامیونت برای کشیدن تمام تشکیلات یک تاور کرین لازم است. در ابتدا، جرثقیل های متحرک برای نصب جیب استفاده می شوند. ساخت جرثقیل از پایه به بالا فرآیند سختی است که از بالارو استفاده می کند. این روند می تواند بیشتر از یک هفته بسته به طول جرثقیل زماهن ببرد.
هرچند یک روند صنعتی واقعی بخارشویی وجود دارد، در حیطه قالیشویی، "بخارشویی" در حقیقت همان استخراج آب می باشد که به صورت تخصصی آن را با عنوان HWE می شناسند. روش استخراج آب از تجهیزاتی استفاده می کند که آب گرم را روی فرش (گاهی به همراه مواد شیمیایی تمیزکننده) اسپری می کنند. به صورت همزمان آب به همراه هر گونه کثیفی محلول یا نامحلولی تخلیه می شود. بسیاری از تولید کنندگان فرش استخراج آب گرم حرفه ای را موثرترین روش قالیشویی می دانند. بخار واقعی ممکن است بافت های فرش دست ساز را خراب کند و مشخصات آن را از بین ببرد و این از آن جهت است که این مشخصات در هنگام استفاده از گرما به وجود می آیند. فرش هایی که الیاف طبیعی مثل پشم دارند ممکن است آب بروند.
تجهیزات استخراج آب گرم می تواند یک دستگاه قابل حمل باشد که به یک پریز برق وصل می شود یا یک قالیشویی کامیون سوار باشد که از سوی کامیون یا تریلر به شلنگ های بلند نیاز دارد. تجهیزات کامیون سوار می توانند زمان که برق در دسترس نیست مورد استفاده قرار بگیرند اما شلنگ های مورد نیاز برای قالیشویی سوار بر کامیون و حرفه ای قابل حمل، ممکن است باعث شوند مشکلاتی به وجود بیایند. برای مثال ممکن است باعث شوند لای درب باز بماند و از این طریق کودکان و حیوانات خانگی گم شوند.
هوای تهویه شده نیز ممکن است زمانی که درب برای شلنگ ها باز است اتلاف شود. این روش صدای اتاق در حال تمیز شدن را به حداقل می رساند ولی ممکن است صدا و آلودگی صوتی ایجاد کند و باعث آزار همسایگان شود. هر چند که این روش بسیار سریع تر از تجهیزات قابل حمل می باشد.
استخراج آب گرم روشی است که بسیاری از تولید کنندگان فرش آن را ترجیح می دهند و این از آن جهت است که این روش گرد و خاک و ذرات سایشی بیشتری را از بین می برد. استخراج تا به الان مهم ترین مرحله در روند استخراج آب گرم بوده است. از آن جایی که روش استخراج آب گرم خیلی بیشتر از روش های دیگر از آب استفاده می کند، استخراج مناسب و جریان هوا برای کمک به خشک شدن و جلوگیری از قهوه ای شدن الیاف ضروری هستند. زمان خشک شدن همچنین می تواند توسط استفاده بیشتر از هواکش و رطوبت سازها و استفاده از تهویه بیرونی کاهش یابد.
بسیاری از دستگاه های خشک شویی فرش بر دستگاه های تخصصی تکیه می کنند. این دستگاه ها معمولا دستگاه هایی با "رطوبت کم" (VLM) هستند. این دستگاه ها به صورت قابل توجهی در بازار زیاد شده اند و دلیل آن زمان کوتاه خشک شدن آن ها می باشد. خشک شویی و دستگاه های با "رطوبت کم" معمولا بسیار سریع تر است و نسبت به روش استخراج آب گرم به زحمت کمتری نیاز دارد. لازم به ذکر است که این روش نسبت به استخراج آب گرم گرانتر و زمان بر است.
روش های دیگری از قالیشویی وجود دارند که بسیار از طبقه بندی صنعتی قدیمی تر هستند و درجه های متفاوتی از تاثیرگذاری دارند و به عنوان مکمل هایی برای روش های تمیز کردن کامل تر پذیرفته شده در این صنعت به کار می روند.
جارو برقی از پمپ های هوا برای ساخت واحدهای جزئی استفاده می کند تا گرد و خاک و کثیفی را معمولا از زمین و فرش ها به سمت خود بکشد. تجهیزات مدرن قالیشویی از سری های جاروی دوار برای تمیز کردن کامل فرش استفاده می کنند.
برگ های چای و چمن در گذشته برای تمیزکردن زمین و جمع کردن گرد و خاک فرش برخلاف ریسک لک کردن آن رایج بود. جوهر با استفاده از لیمو یا اسید اسکالیک و کربنات آمونیوم پاک می شد؛ روغن با نان سفید یا خاک رس؛ لکه های چربی با تربانتین؛ بنزین سنگین هم یکی از مواد تمیز کننده کلی دیگر بود.
به صورت کلی هر چه قدر مواد لک کننده بیشتر در فرش باقی بمانند، احتمال تغییر رنگ دائمی فرش حتی در صورت از بین رفتن کامل مواد لک کننده افزایش میابد.
نکاتی که لازم است در رابطه با اکستنشن ابرو بدانید
اکستنشن ابرو، تا به امروز طبیعی ترین راه برای حجیم ساختن ابرو می باشد. اگر ابروهای کم پشت یا ناصافی دارید، این می تواند یک راه حل موقتی بسیار عالی برای شما باشد! درست مشابه اکستنشن مژه، در اکستنشن ابرو از الیاف کوچکی از موهایی ترکیبی استفاده می شود. سپس این الیاف اکستنشن ابرو به پوست یا موهای موجود متصل می شوند و این به آنها ظاهری پرتر و قوی تر می دهد.
جلسه اکستنشن ابرو حدود یک تا دو ساعت طول می کشد و هر چشم تا دوسیت تار موی جدید می تواند به کار بگیرد. اگر از پر کردن ابروهای خود با مداد ابرو و سایر محصولات مشابه خسته شده اید، به خواندن این مطلب ادامه دهید! اکستنشن ابرو از یک هفته تا سه هفته دوام دارد. تمام این بستگی به عادت های شخصی خودتان و مقدار مویی که در ابتدا دارید بستگی دارد. اگر شما این فرآیند را بدون داشتن هیچ مویی شروع کنید، اکستنشن های ابرو ممکن است کمتر از یک هفته محو شوند.
نکاتی که باید رعایت کنید تا اکستنشن ابرو بیشتر دوام بیاورد:
درست مانند بیشتر فرآیندهای زیبایی، در اکستنشن ابرو مراقبت و توجه پس از آن بسیار برای دوام آن مهم است. این موارد نکاتی کلیدی برای مراقبت پس از اکستنشن هستند:
– آن ها را در 24 تا 48 ساعت اول خشک نگه دارید. یعنی نه دوش بگیرید، نه استخر بروید، نه ورزش سنگین کنید.
– از استفاده از مواد شامل روغن، مخصوصا پاک کننده های آرایشی که اساس آن روغنی است، خودداری کنید.
-در هنگام پاکسازی صورت خود، از مالش زیاد ابرو خود جلوگیری کنید.
– موقع تعویض لباس مراقب باشید. حواستان باشد لباس و یقه آن با ابروتان تماس پیدا نکند.
– دمر یا به پهلو بخوابید. از قرار دادن صورت خود روی بالش خودداری کنید.
حالا بهتر است برخی صحبت های چریتی انگبرتسن، صاحب برند “مستر لش بای چریتی” را بشنویم:
-سوال: چرا تصمیم گرفتید اکستنشن ابرو را وارد سالن خود کنید؟
انکبرتسن: مادر من در صنعت سرگرمی است و وقتی از توری در آسیا حدود بیشتر از یازده سال پیش برمی گشت، گفت: “آن ها کار بسیار هیجان انگیزی آن جا انجام می دهند. اسمش اکستنشن مژه است.” و من با خودم فکر کردم که چرا که نه؟ ما سرویس اکستنشن موی عالی داریم. چرا نسخه کوچکی برای چشم نسازیم؟ اگر بتوانیم این کار را روی چشم ها انجام دهیم که ذاتا بسیار حساس هستند، قطعا می توانیم راه حلی برای ابرو هم پیدا کنیم. به همین ترتیب شد که چند سال اخیر این کار را انجام می دهم. در واقع من برای دوره آموزشی به ژاپن سفر کردم.
-سوال: آیا مشتریان شما هر دو هفته یک بار برای ترمیم به شما سر می زنند؟
می توانم بگویم نصف مشتریان من هر دو هفته اکستنشن دریافت می کنند و در مورد این کار بسیار متعصب هستند. من مشتریانی دارم که چون سرم شلوغ است، پیشاپیش از دو ماه قبل وقت قبلی می گیرند. همچنین مشتریانی دارم که نمی توانند به صورت برنامه منظم هزینه این کار را پرداخت کنند یا زمان این کار را ندارند و برای همین برای برنامه های خاصشان مثل عروسی یا عکس پرسنلی به من رجوع می کنند.
-سوال: تا حالا شده افراد تنها برای اکستنشن ابرو به شما مراجعه کنند؟
بله، قطعا. اگر بخواهم صادقانه بگویم، من فرد دیگری را در لس آنجلس یا حتی کالیفورنیا که سرویس اکستنشن ابرو را ارائه کند نمی شناسم. من تعداد زیادی خانم نمی شناسم که این کار را انجام دهند. من در حال حاضر مشغول به ساخت یک راهنما آموزشی هستم و تعداد زیادی خانم از من تقاضای آموزش کرده ند و من مجبورم این کار را وارد بازار کنم چون قطعا نمی توانم برای تک تک متقاضیان این کار را انجام دهم!
مزایا و معایب
مزایا: ظاهر ابرو را بسیار پر و طبیعی می سازد. این فرآیند کاملا بدون درد است.
معایب: نیاز به مراقبت ویژه، نامناسب برای افراد بی حوصله، موقتی و نیاز به ترمیم مداوم
جمع بندی
اکستنشن ابرو راه حل فوق العاده ای برای افرادی است که شدیدا مشکل تعهد دارند. اگر هدف شما فقط این است که ابروهایتان تنها برای یک برنامه خاص زیبا به نظر برسند، یا اگر تنها آمادگی رفتن ماهانه یا دو ماه یک بار را به سالن دارید. اما اگر ابروهای خود را به کلی از دست داده اید یا اگر قسمت هایی از ابرویتان کاملا بی مو هستند، شاید بهتر باشد در مورد میکروبلیدینگ ابرو فکر کنید و اطلاعات کسب کنید. این فرآیند ماندگاری خیلی بیشتری دارد و بسیار طبیعی به نظر می رسد.
تاور کرین نوعی ماشین است که معمولا به طناب سیمی، زنجیر یا بافه مجهز شده است و می تواند هم برای بالا و پایین بردن مواد و هم برای جا به جا کردن آن ها در جهت افقی مورد استفاده قرار گیرد. اغلب از آن به منظور بالا بردن اجسام سنگین و انتقال آن ها به جاهای دیگری استفاده می شود. این دستگاه از یک (یا تعدادی) ماشین ساده برای تولید مزیت مکانیکی استفاده می کند و در نتیجه چندین برابر توان معمول انسان می تواند اجسام را جا به جا کند. تاور کرین ها معمولا در صنعت حمل و نقل به منظور بازگذاری و تخلیه بار، در صنعت ساخت و ساز به منظور جا به جایی مواد و در صنعت تولید به منظور نصب تجهیزات سنگین به کار می روند.
تاور کرین ها اشکال بسیار متقاوتی دارند و هر کدوم به منظور خاصی مورد استقاده قرار می گیرد. اندازه آن ها دامنه وسیعی دارد و از کوچکترین تاور کرین های بازویی که در کارگاه ها مورد استفاده قرار می گیرند شروع شده و به بلند ترین تاور کرین ها که برای ساخت ساختمان های بلند مورد استفاده قرار می گیرند ختم می شود. تاور کرین های مینی هم برای ساخت ساختمان های بلند و به منظور تسهیل ساخت و ساز در اثر دستیابی به فضاهای بسته مورد استفاده قرار می گیرند. در نهایت نوبت به تاور کرین های شناور می رسد که معمولا برای ساخت دکل نفت و نجات کشتی های غرق شده از آن ها استفاده می شود. برخی ماشین های بالا برنده دقیقا با تعاریف ارائه شده از تاور کرین همخوانی ندارند ولی معمولا به عنوان تاور کرین شناخته می شوند؛ مثل تاور کرین بالابر و تاور کرین لودر.
اولین تاور کرین های ساخت و ساز شناخته شده توسط یونانیان باستان اختراع شدند. این تاور کرین ها برای ساخت ساختمان های بلند استفاده می شدند. بعد ها این تاور کرین توسعه یافت و تاور کرین های بزرگتری را با به کار گرفتن تیرچرخ های انسانی و در نتیجه ایجاد امکان بالا بردن وزن های بیشتر درست کردند.
در قرون وسطای میانه، تاور کرین های بندر به کشتی های بارگذاری و تخلیه بار معرفی شدند و به ساخت و ساز آن ها کمک کردند؛ برخی در برج های سنگی برای ایجاد قدرت و ثبات بیشتر ساخته شدند. اولین تاور کرین ها از چوب ساخته می شدند ولی چدن، آهن و فولاد پس از انقلاب صنعتی برای ساخت آن به کار رفتند.
برای قرن های زیادی قدرت توسط نیروی فیزیکی انسان یا حیوان تولید می شد. اولین قدرت “مکانیکی” توسط ماشین ای بخار ارائه شد و اولین تاور کرین بخار که در قرن هجدهم یا نوزدهم تولید شد. تاور کرین های مدرن معمولا از موتور احتراق داخلی یا موتورهای الکتریکی و سیستم های هیدرولیک استفاده می کنند تا توانایی بالا بردن بسیار بیشتری در مقایسه با چیزی که قبل ها امکان پذیر بود، ارائه کنند. هرچند که تاور کرین های دستی هنور هم در جاهایی که تامین قدرت به صرفه نیست، مورد استفاده قرار می گیرند.
چهار نوع تاور کرین سیار داریم و این چهار مورد شامل تاور کرین های کامیونی، تاور کرین های زمین های ناهموار، تاور کرین های خزنده و تاور کرین های شناور می شود.
این نوع تاور کرین شامل دو قسمت است: قسمت حامل یا پایینی و قسمت جا به جا کننده یا بالایی. این تاور کرین ها ماشین های تک موتور هستند.
این تاور کرین های تلسکوپی ماشین های تک موتور هستند. موتور معمولا مثل تاور کرین های خزنده در قسمت پایینی نسب شده و نه بالایی. بیشترشان چهار چرخ دنده و چهار فرمان چرخ دارند و به همین دلیل در زمین های ناهموار، عبور راحت تری را نسبت به یک تاور کرین کامیونی ممکن می سازد.
مزیت اصلی این نوع تاور کرین ، تحرک و استقاده قابل دسترس آن می باشد و دلیل آن هم این است که این تاور کرین قابلیت کار کردن در مکان هایی را دارد که در آن ها حداقل بهبود را می توان یافت. یک تاور کرین خزنده علاوه بر این، توانایی جا به جایی با بار را دارد. عیب اصلی آن وزنش است که در حمل و نقل کار را بسیار سخت و هزینه بردار می کند.
این نوع تاور کرین ها معمولا در ساخت پل و بندر مورد استفاده قرار می گیرد و همچنین برای بارگذاری و تخلیه بارهای به طور بسیار سنگین در کشتی ها به کار می روند.
منبع : http://baseblog.parsiblog.com/Posts/5/%D8%AA%D8%A7%D9%88%D8%B1+%DA%A9%D8%B1%D9%8A%D9%86/